मेधा _mēdhā

मेधा [मेध्-अञ्] (changed to मेधस् in Bah. comp. when preceded by सु, दुस् and the negative particle अ)

1 Retentive faculty, retentiveness (of memory); धी- र्धारणावती मेधा Ak.

-2 Intellect, intelligence in general; यत् सप्तान्नानि मेधया तपसाजनयत् पिता Bṛi. Up.1.5.1; Bg. 1.34; आयुष्मन्तं सुतं सूते यशोमेधासमन्वितम् Ms.3.263; Y. 3.173.

-3 A form of Sarasvathī.

-4 A sacrifice.

-5 Strength, power (Ved.).

-Comp. -अतिथिः N. of a learned commentator on Manusmṛiti.

-जननम् N. of a rite for producing mental and bodily strength.

-जित् m. an epithet of Kātyāyana.

-रुद्रः an epithet of Kālidāsa.